Vorig jaar rond deze tijd had ik een inzinking. Een beetje raar want in diezelfde tijd kwam mijn boek De draadloze kooi uit. In feite toch een heuglijk moment.
Een maand eerder bracht ik wat dagen door op een natuurkampeerterrein in Austerlitz. Het herinnerde me aan hoe het leven kon zijn, hoe het leven ooit was. Ik maakte weer contact met het kleine meisje in mij dat urenlang dromerig naar neerdwarrelende sneeuwvlokjes kon kijken. Het was zo fijn daar in de natuur.
Terwijl ik steeds verder afdreef van de bewoonde wereld, kwam ik steeds dichter bij mezelf. Met als resultaat dat ik niet meer terug wilde. Sterker nog: ik durfde niet meer terug. Ik kreeg er een paniekaanval van.
Maar waarom dan toch?
Het is de alomtegenwoordigheid van straling. Ik word letterlijk ziek van onze moderne maatschappij met al die draadloze apparatuur. Ik verdraag het niet. Mijn lijf schiet in een kramp, mijn alarmsysteem gaat op tilt en ik slaap niet van al die frequenties die op mijn lichaam worden afgevuurd.
Het gevoel van een niet eigen energie die je penetreert, het verkracht worden. Dat gevoel ken ik te goed.
Daar in Austerlitz wist ik: dit niet meer. Niet langer dat gevecht om vreemde energieën buiten mij te houden. Ik wil niet meer altijd en overal op mijn hoede zijn, mijn grenzen afbakenen en discussies voeren over de schadelijkheid van een of andere wifirouter…
Mijn lijf is wijs genoeg
Met mijn hooggevoeligheid wil ik finetunen, maar mijn waarneming wordt verstoord en vertroebeld door de grofheid van al die straling. In zo´n grofheid wil en kan ik niet leven! Net als ieder mens verdien ook ík een plekje op aarde, waar ik niet hoef te strijden, waar ik me veilig en senang voel, vrij van schadelijke invloeden.
Maar waar kan ik naar toe? Stralingsarme plekjes worden steeds schaarser…
Daar op dat grasveldje tussen de bomen in Austerlitz, toen de straling mij de stad uit dreef het bos in, daar voelde ik haar potentie en kracht.
Het bos
Wordt dat het dan voor mij? Een leven in het bos, vrij van straling, rijk aan oerkracht?
Mijn leven heeft een krachtige wending genomen. Een proces van loslaten en vernieuwen vindt plaats. Ik heb een liefdevolle partner losgelaten voor een toekomst met een nieuwe man. Een ongewisse toekomst, maar de kracht van het bos zal er een belangrijke rol in spelen.